Nieuw Zeeland (Zuidereiland)

Bij deze alweer het laatste bericht vanuit Nieuw-Zeeland, van het weekend vliegen we weer terug naar Australië, waar we het warme weer tegemoet gaan.
Sinds het laatste bericht zijn we met de boot overgegaan van het noorder- naar het zuider eiland. De overtocht alleen al was enorm mooi! We voeren door de Malborough sounds, wat niets anders zijn dan ondergelopen dalen tussen de bergtoppen. Het verschil tussen een sound en een fjord is dat er bij een sound de dalen zijn ontstaan door erosie van een rivier en bij een fjord zijn ze ontstaan door erosie van sneeuw of ijs (even een lesje aardrijkskunde tussendoor). Vervolgens zijn we naar Abel Tasman National Park gereden. Als Nederlander in Nieuw Zeeland ben je verplicht om daarheen te gaan, aangezien Abel (want ik mag hem al bij zijn voornaam noemen) ook Nederlander was. Helaas heeft hij nooit voet aan wal in Nieuw Zeeland gezet, omdat twee van zijn mannen waren vermoord voordat ze daar de kans toe kregen. Daarom is hij meteen rechtsomkeer gegaan. Jammer anders hadden we nu misschien Nederlands kunnen praten hier! (Stukje geschiedenis) We hadden een watertaxi genomen die ons langs de kust afzetten en liepen terug. Zo deden we een deel van de beroemde 3-daagse kusttrek door het park. Dit zat er voor ons niet in omdat we daar de spullen niet voor hadden (tent etc) en we zouden onze camper te erg zouden missen. Ons werd een 8 uurse wandeling aangeraden (waar we 5,5 uur over deden), waarmee we de mooiste stukken zouden zien. En mooi was het inderdaad!
Daarna zijn we via Lake Nelson National Park naar de westkust gereden, waar we een boot tocht namen met een jetboot! Deze booten scheren werkelijk over het water waarbij de piloot (het is echt een laagvlieger) in 1 keer zijn stuur om kan gooien en een 360 graden bocht kan maken. Een leuke en vooral natte ervaring. Jetboot is een uitvinding in Nieuw Zeeland en je wordt er dan ook in ieder beekje mee dood gegooid. Maar zeker een keer doen!
Vervolgens zijn we via één van de top 10 routes ter wereld (volgens de Lonely planet) naar de Franz Josef- en Fox gletsjers gereden. Op de route waren vooral mooie kustplaatjes en de pancake rocks te zien (zien eruit als een stapel pannekoeken dus vandaar de naam ;) ). De Franz Josef- en Fox gletsjers zijn uniek omdat ze bijna tot zeeniveau komen en dichtbij zee liggen. Ze schuiven ongeveer 1,5 m per dag naar beneden. Ik hoef niemand het principe van broeikaseffect uit te leggen, maar het was indrukwekkend om te zien hoeveel ze gekrompen waren de afgelopen 30 jaar.
Daarna zijn we doorgereden naar Queenstown, hier zijn we een aantal dagen gebleven en een beetje rondgekeken. Even uitgegaan en ook het casino weer even meegepikt, deze keer met een minder gunstige afloop, maar het kan niet altijd raak zijn. Queenstown was leuk, maar te toeristisch, omdat het bekend staat als adrenaline hoofdstad van Nieuw zeeland, je kan het zo gek niet bedenken of je kan het hier doen. Helaas zijn de prijzen daar ook naar en dus hebben we het maar bij dromen gelaten.
Na een leuke tijd in Queenstown stond fiordland National Park op het programma. Hier hadden we een boottocht gedaan door de Milford sound (eigenlijk verkeerd genoemd omdat het een fjord is). Dit was wederom erg mooi. Onderweg had je mooie uitzicht over de Milford sound en kwamen onder andere dolfijnen, zeehonden en pinguïns tegen.
Na door nog meer mooie natuur te zijn gereden kwamen we uiteindelijk aan in Dunedin. Waar we door de plaatselijke VVV werden gewezen op de steilste straat ter wereld. Dat lieten wij ons geen twee keer zeggen en reden dan ook direct er naar toe. Na een fotootje van onder te hebben genomen lieten we onze hippie camper even brullen en reden zonder moeite de helling op. Erg grappig, omdat we mensen zagen twijfelen met hun campers en toen we beneden kwamen stonden ze te klappen. Toen ik aan Sylvester vroeg of hij ook wilde zei hij direct nee (bang uitgevallen), maar de volgende dag wilde hij het toch wel een keer proberen en dus zijn we nog een keer gegaan. Toen waren we even stad ingegaan en bij het plaatselijke treinstation naar binnen gegaan, waar ik eindelijk even rust had want Sylvester stond te bestuderen hoe ze de mozaïekvloer hadden gemaakt. En zelfs hij zei dat het er knap in lag.
Daarna hebben we nog twee mooie lopen gemaakt in Mount Cook National Park, waar we onder ander de Tasman Glacier hebben gezien, gletsjer meren (de ijsbergen waren er, maar geen titanic te zien) en mooie uitzichten. Vervolgens naar Keikoura gereden waar we wederom een aantal dagen bleven en waar Sylvester een Walvistour ging doen. Het viel een beetje tegen omdat hij maar 1 walvis zag, maar dan 2 keer. Dus dat was wel balen. Ik ging niet mee, omdat ik er al een heleboel in Australie had gezien.
En nu zijn we aangekomen in Christchurch, vanwaar we zondag terug naar het hopelijk warme Sydney vliegen. Nog wel even het Nationale Symbool de kiwi (vogel) gezien in een soort van wildlifepark, omdat ze moeilijk te zien zijn in het wild en we ze toch nog even wilde zien. Ze zijn groter dan gedacht, net zoiets als een kip.

Het voordeel van het zuidereiland was dat het makkelijker was om slaapplekken te vinden en meestal met een verbluffend uitzicht. Ook het rijden was enorm genieten omdat meestal de natuur erg mooi was.
Na 7 maanden Australië viel me wel op dat de mensen in Nieuw Zeeland (net als wij Nederlanders) over het algemeen vrij chagrijnig zijn. Het is lastig uit te leggen, daarvoor moet je in Australië zijn geweest denk.

Laat de berichtjes maar weer komen!! :)

PS: foto's zijn dit keer niet gelukt.